Kumpiak – to specjalnie solona i suszona szynka o bardzo miłym i delikatnym, słodkim smaku.
Tradycja przygotowywania kumpiaków na Wileńszczyźnie sięga kilku wieków. Samo słowo “kumpiak” pochodzi z Litwy i z dialektu wileńskiego, gdzie “kumpis” oznacza po prostu szynkę. Do przygotowywania kumpiaków brano dorodne szynki o wadze ok. 7-8 kg. Zawsze zwracano uwagę, aby nie były one ani za suche, ani za tłuste. Surowe mięso wkładano do odpowiedniej solanki. Trzeba było uważać, aby nie przesolić roztworu, bo inaczej szynka traciła na swej oryginalnej słodkości. Po kilku dniach, kiedy szynka odpowiednio się zakonserwowała, zabierało się ją do suszenia, najlepiej do ciemnego, przewiewnego pomieszczenia. Stamtąd, po kilku tygodniach przenoszono mięso już pod strzechy lub wieszano na wolnym powietrzu. Tam właśnie trzymano szynkę nawet przez rok. Mięso w tym czasie wysychało “na wiór” i nabierało odpowiedniego aromatu.
Źródła:
Gwara wileńska, opowieści Zofii Sieniuć ze wsi Pikuciszki, gminy awiżeńskiej.
Ostatnia aktualizacja: 10 września, 2012
