Archiwum kategorii: C

Kościół pw. św. Jana Chrzciciela w Ławaryszkach

Trudno ustalić, kiedy powstał pierwszy kościół albo jakiś inny budynek kultu chrześcijańskiego w Ławaryszkach, lecz wiadomo iż założycielką parafii ławaryskiej i fundatorką kościoła pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela była Anna z Rudominów Pacowa. W 1642 roku podkanclerzowa litewska Pacowa z własnego wyposażenia wydzieliła beneficjum dla parafii ławaryskiej. Początkowo parafia należała do dekanatu wileńskiego, a gdy w 1914 r. utworzono dekanat turgielski, parafia weszła w jego skład. Tuż przed II wojną światową parafia należała do dekanatu worniańskiego, a obecnie należy do dekanatu niemenczyńskiego.

W 1642 roku stanął tu pierwszy dom Boży, który podczas najazdu rosyjskiego w 1655 roku został spalony. W latach 1669-1670 biskup wileński Aleksander Kazimierz Sapieha odbudował świątynię. Ta jednak w 1750 roku ponownie spłonęła. Na polecenie biskupa wileńskiego Michała Jana Zienkowicza wybudowano nowy kościół, jak i poprzednie – z drewna. 14 sierpnia 1768 roku świątynia parafialna została konsekrowana przez wileńskiego biskupa sufragana Tomasza Ignacego Zienkowicza. Kościół miał 36 łokci długości i 15 łokci szerokości.

Ponieważ parafia i liczba parafian stale rosła, zaszła potrzeba zbudowania nowego i większego kościoła. Ks. Jan Kryński (Kryńki?), ówczesny proboszcz ławaryski w końcu XIX wieku już gromadził na ten cel fundusze. Poczyniono nawet wykopy pod fundament, jednak większe prace nie ruszyły, ponieważ miejsce, w którym miała stanąć nowa świątynia, było zbyt nisko położone i podmokłe.

W 1898 roku odnowiono myśl zbudowania nowej murowanej świątyni. Ks. Józef Mironas wybrał pod nią nowe miejsce w sosnowym lasku nad Wilenką. W 1899 roku administracja carska wydała pozwolenie na budowę świątyni. Wśród parafian zebrano jak na tamte czasy dość pokaźną sumę pieniężną, 11 tysięcy rubli srebrem. Nowy kościół miał pomieścić 1 200 osób.

Dzięki gorliwości proboszcza ks. Józefa Mironasa oraz miejscowych parafian już w 1900 roku poświęcono i wmurowano kamień węgielny, a już w 1906 roku poświęcono mury nowego kościoła po wezwaniem św. Jana Chrzciciela. Prace wykończeniowe trwały do 1912 roku. Chociaż parafianie mogli ofiarować niewiele gotówki, lecz bardzo gorliwie służyli pracą przy trwającej budowie. Ponieważ funduszy na całkowite wykończenie budowli zabrakło, nie ukończono sklepienia i posadzki.

Budowlę pomyślano z rozmachem. Wzniesiona z cegły w stylu neogotyckim świątynia ma 42 metry długości oraz 17 szerokości. Nad całością górują dwie wieże, których wysokość sięga 51 metrów. W 1924 roku został ukończony ołtarz główny, utrzymany w gotyckim stylu.

Kościół i ołtarz główny 20 listopada 1927 roku konsekrował arcybiskup wileński Romuald Jalbrzykowski. Stary kościół w 1908 roku przeniesiono do Szumska, ponieważ tamtejszy pod wezwaniem św. Michała Archanioła zamieniono w cerkiew prawosławną, a w 1937 roku ten dom Boży trafił do Dubniczek (wtedy terytorium II Rzeczpospolitej Polskiej, a obecnie – terytorium Republiki Białoruś).

W bocznych nawach zostały umieszczone XIX-wieczne barokowe ołtarze ze starego kościoła. W lewej nawie znalazł się ozdobiony posrebrzaną szatą ołtarz Matki Bożej Różańcowej, datujący się XVIII wiekiem. Parafianie otaczają go szczególną czcią, a o cudownych właściwościach zaświadcza 46 wotów dziękczynnych.

W prawej nawie ustawiono ołtarz św. Józefa. Centralne miejsce zajmuje tu obraz św. Józefa, ozdobiony posrebrzaną szatą. Pochodzi z XVIII-XIX wieku, jest dziełem szkoły malarskiej J. Czechowicza.

Prawdziwym skarbem domu Bożego są obrazy św. Józefa i św. Wawrzyńca, zawieszone na ścianach prezbiterium. Dokładnie nie wiadomo, kiedy i skąd trafiły do ławaryskiego kościoła. Bardzo prawdopodobne, iż obrazy przeniesiono do Ławaryszek z kościołów wileńskich, gdy te zamykano. Jest oczywiste, iż mają one dużą wartość artystyczną i sakralną. W 2001 roku obrazy te odnowiono.

W latach 1913-1914 w kościele ławaryskim zbudowano szesnastogłosowe organy stożkowe o mechanicznej trakturze z kontuarem z przodu. Instrument wykonano w zakładzie organmistrza Piotra Wojciechowicza w Wilnie, a zakupiono z ofiar miejscowych parafian staraniem ks. Konstantego Gruździa. Jego też staraniem zostały nabyte stacje Drogi Krzyżowej. 16 września 1913 roku kanonicznie erygowano Drogę Krzyżową.

Szczególne miejsce w dziejach każdego kościoła zajmują dzwony. Każdy, kto odwiedza Ławaryszki, podziwia piękno brzmienia trzech dzwonów, zawieszonych w lewej wieży kościoła. Dwa z nich: Św. Józef, e tonacji, ważący 855 kg, i Św. Jan, c tonacji, ważący 254 kg, zostały odlane ze spiżu dzwonowego w ludwisarni braci Felczyńskich. Dla kościoła ławaryskiego za 11 765 złotych w 1928 roku nabył je ks. Kazimierz Zacharzewski, a 16 czerwca 1929 roku konsekrował arcybiskup Romuald Jałbrzykowski. Za czasów proboszczowania ks. Zacharzewskiego wokół kościoła wzniesiono mur.

Ciekawa jest historia trzeciego dzwonu o wadze 450 kg, któremu nadano imię Św. Marcina. Gdy w 1865 roku rząd carski zlikwidował kaplicę w Miednikach, datowany rokiem 1774 dzwon został przeniesiony do Ławaryszek. W 1927 roku parafia ławaryska spłaciła za niego dla odtworzonej parafii miednickiej 3 150 złotych.

Oprócz tych trzech dzwonów w maleńkiej wieży nad prezbiterium zawieszono sygnaturkę o wadze 6 kg. W 2009 roku kościelne dzwony ławaryskie zostały zautomatyzowane.

Plebanię kościelną – parterowy budynek z sosnowego drzewa – zbudowano w 1908 roku staraniem ks. Mironasa. Miał on wtenczas 20 metrów długości i 12 metrów szerokości. Później jednak nadbudowano piętro. W 1948 roku w znacjonalizowanej przez władze komunistyczne plebanii urządzono ambulatorium i mieszkania dla lekarzy. W 1989 roku plebania wróciła do prawowitego gospodarza – parafii. Odtąd budynek był nieraz odnawiany. Ostatni gruntowny remont miał miejsce w latach 2008-2009.

W 1937 roku zbudowano dom parafialny. Uczyniono to na koszt dwóch dobrodziejek, którym przeznaczono we wnętrzu dwa mieszkania. Po ich śmierci mieszkania te wraz z całym domem, zgodnie z wolą fundatorek, zostały własnością parafii. W 1948 roku dom parafialny, podobnie jak plebania, został skonfiskowany przez władze i przekazany miejscowemu kołchozowi. Mieściła się tu biblioteka i dom kultury. Parafia odzyskała budynek w 1992 roku. Chociaż potrzebuje on renowacji, wciąż jest wykorzystywany dla potrzeb parafii i miejscowej ludności.

W bardzo uroczym miejscu, nad brzegiem Wilenki, w 1920 roku założono nowy cmentarz parafialny. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920-1921 został on mocno zdewastowany. Wtedy to bowiem zrywano metalowe figurki z krzyży, zawłaszczano metalowe ogrodzenia. W latach 1970-1975 cmentarz nieznacznie powiększono, co też po raz ostatni uczyniono w 1995 roku. Miejsce pochówku okala drewniany płot.

Prawdopodobnie już w XVII wieku w Ławaryszkach istniała szkółka parafialna. J. Kurczewski, opisując biskupstwo wileńskie, wspomina, że w 1781 roku uczęszczało do niej zaledwie trzech dzieci pochodzenia włościańskiego. W 1790 roku szkółka liczyła już 8 uczniów. Na podstawie dokumentów archiwalnych ustalono, że pod koniec XVIII wieku przy kościele ławaryskim istniał przytułek dla ubogich, zwany szpitalem.

W 1760 roku w Ławaryszkach powstało Bractwo św. Józefa, natomiast 12 października 1765 roku w parafii zostało założone Arcybractwo Świętego Różańca.

Duchowieństwo:
Ks. Mikołaj Narwojsz (1644-1702), pierwszy proboszcz, pełnił posługę duszpasterską przez 58 lat
Ks. Marcin Naruszewicz (1702-1711)
Ks. Mikołaj Przeładowski (1711-1714); w tym czasie wikariuszem był ks. Krzysztof Mackiewicz
Ks. Antoni Szipiło (1714-1716)
Ks. Adam Woysogierd (1716-1717)
Ks. Antoni Czartoszewski (1717-1718); wikariusz – ks. Marcin Jotko
Ks. Mikołaj Narszowicz (1718)
Ks. Mikołaj Klimowicz (1718-1721)
Ks. Józef Szydłowski (1721-1732)
Ks. Mikołaj Duszewski (1732-1745)
Ks. Antoni Adomowicz (1745-1750)
Ks. Franciszek Szankiewicz (1750-1752)
Ks. Maciej Ostrowski (1752-1753)
Ks. Antoni Zawadzki (1753-1760)
Ks. Józef Tawrel (1760-1765)
Ks. Józef Jawiel (1765-1768)
Ks. Baltazar Klimowicz (1768-1771)

W latach 1771-1791 w Ławaryszkach rezydowali wikariusze:
Ks. Bartłomiej Chmielewski
Ks. Franciszek Kulwieć
Ks. Benedykt Kulwieć
Ks. Tomasz Moniuszko
Ks. Mikołaj Wickert (1791-1794)
Ks. Antoni Kulwieć (1794-1828)
Ks. Dominik Burniewicz, dziekan wileński (1828-1856)

W tych czasach rezydowali tu wikariusze:
Ks. Simplicjusz Dauksza
Ks. Jerzy Markiewicz
Ks. Romuald Krzyżanowski
Ks. Józef Budkiewicz
Ks. Adam Wirwisz-Wigrowicz

W pierwszej połowie XIX wieku posługę w Ławaryszkach sprawowali:
Ks. Władysław Kozłowski
Ks. Konstanty Bielski
Ks. Anzelm Baniewicz
Ks. Faustyn Klek
Ks. Julian Kołłataj
Ks. Robert Udawicz
Ks. Antoni Świtkowski
Ks. Atanazy Radziewicz
Ks. Antoni Sokołowski
Ks. Józef Zagórski
Ks. Dionizy Radziecki
Ks. Jan Borkowski
Ks. Jan Szyszkowski
Ks. Mikołaj Brzośniewski
Ks. Mikołaj Ławmiański
Ks. Klemens Dajudrowicz
Ks. Telesfor Misiukiewicz
Ks. Modest Misiewicz

Niektórzy z wymienionych duchownych byli administratorami parafii, inni zaś – wikariuszami.

Ks. Jan Bohatyrowicz (1856-1861), zmarł w Ławaryszkach.
Ks. Bonifacy Rowbicki (1861-1862).
Ks. Mikołaj Łowmiański (1862-1865); w tym czasie wikariuszem był ks. Feliks Nawowski.
Ks. Jan Borkowski (1865-1866).
Ks. Jan Kuleszo (1866).

W latach 1866-1874 jako administratorzy lub wikariusze pracowali:
Ks. Jan Komkowski
Ks. Jeronim Werpuchowski
Ks. Józef Wróblewski
Ks. Placyd Bogdziewicz
Ks. Konstanty Wikulewicz
Ks. Placyd Lankiewicz
Ks. Romuald Staszewicz-Stasiun (1874)
Ks. Franciszek Krzyżewicz (1875-1876)
Ks. Placyd Bogdziewicz (1876-1877); w tym czasie wikariuszem był ks. Mikołaj Miłkowski
Ks. Roman Staszewicz (1877-1879)
Ks. Zygmunt Kość (1879-1882)
Ks. Eustachy Jeleniewski (1882-1883)
Ks. Kipr Budziecki (1883-1889)
Ks. Jan Sadowski (1889)
Ks. kanonik i prałat Wilhelm Borodzicz (1889-1890); w tym czasie wikariuszami byli: ks. Antoni Żwyłowski, ks. Piotr Prunski, ks. Wiktor Ellert
Ks. Jan Kryński (1895-1897); ks. Onufry Piotrowski – wikariusz.
Ks. Józef Mironas (1898-1912), budowniczy kościoła
Ks. Bolesław Kazimierz Serafin – wikariusz.
Ks. Konstanty Grudź (1912-1920); ks. Szymon Sidorowicz, ks. Antoni Jaskiel – wikariusze.
Ks. Jan Siemaszkiewicz (1920-1928), patriota białoruski, usiłował wprowadzić do liturgii język białoruski.
Ks. Kazimierz Zacharzewski (1928-1946)
Ks. Władysław Araszkiewicz (1946-1948)

W latach 1948-1950 kościół ławaryski był nieczynny.

Ks. Paweł Piekarski (1950-1954)
Ks. Tadeusz Hoppe (1954-1958)
Ks. Antoni Rukas (1958)
Ks. Antoni Dziekan (1959-1962)
Ks. Stanisław Lidys (1962)
Ks. Stanisław Toporek (1962-1977)
Ks. Leon Sawicki (1977-1982)
Ks. Algis Kazlauskas (1982-1989)
Ks. Jeronimas Petrikas (1989-1990)
Ks. Jan Mackiewicz (1990-2000)
Ks. Elijas Anatolijus Markauskas (2000-2003)
Ks. Marek Bogdanowicz (2003-2008)
Ks. Paweł Palul (2008-…).

Źródła:
1. Tekst przygotowany przez ks. Elijasa A. Markauskasa (proboszcza ławaryskiego w latach 2000-2003) na podstawie osobistych zapisów i pracy magisterskiej „Dzieje parafii Ławaryszki” w latach 1906-2000, napisanej przez Krystynę Juckiewicz-Tołłoczko w 2006 roku na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie.
2. Książka „Slabados kaimo istorija ir tradicijos”, Kaunas 2012

Autor pracy:
Sebastian Głazko – 
nauczyciel Waldemar Szełkowski
Gimnazjum im. J.I. Kraszewskiego w Wilnie
WYRÓŻNIENIE w Konkursie „Wileńszczyzna mą Ojczyzną”

Zespół „Ciechanowiszczanka”

Do zespołu należy 9 osób: Eduard Michalkiewicz – kierownik, chor tworzą Zofia Tylingo, Waldemar Dudojć, Marzena Dziatłowska, Jadwiga Dziatłowska, Danuta Kuryło, Lucja Najranowska, Karolina Gornatkiewicz, Krystyna Jacznik.

Wykonują wileńskie oraz polskie utwory ludowe i patriotyczne. W repertuarze mają także utwory ludowe w języku białoruskim.

Chór „Confido”

Śpiewa codziennie podczas Mszy św., bierze aktywny udział w Festiwalu „Ciebie, Boże, Wysławiamy”, w Opiekach Matki Bożej Ostrobramskiej, w świętach parafialnych czy to śpiewając, czy częstując przybyłych na święto gości swoimi przepysznymi wypiekami. Uczestniczy w Nabożeństwach Drogi Krzyżowej zarówno w kościele, jak i w Kalwarii Wileńskiej.

Chór tworzą osoby w pięknym wieku, kiedy wreszcie można korzystać z życia pełnią sił! Przez jakiś czas istniał pod nazwą „Senioreczki”, zaś od października 2011 r. nosi nazwę „Confido”.

Motto chóru – mamy swój wiek, ale nadal jesteśmy młode duchem!

Cmentarz w Burkile

W 1866 r. władze carskie, bez wiedzy i zgody parafian, przyjęły uchwałę o przejściu parafii Podbrzeskiej na prawosławie. Po Powstaniu Styczniowym władza carska wprowadziła ograniczenia w stosunku do religii katolickiej. Ksiądz, który pracował w Podbrzeziu, być może by się przypodobać władzy, przeszedł na prawosławie i przyjął imię Ioan. Także swoich parafian przepisywał na prawosławie. Zmarłych też chowano w obrządku wschodnim, ale nie wszyscy ludzie się na to zgadzali… Ludność od początku stawiała bierny opór w walce o wiarę swych ojców.

Wiernych wierze rzymskokatolickiej grzebano po kryjomu na starych lub nowopowstałych cmentarzach wioskowych, nieraz bez kapłana, ponieważ policja srogo karała nieposłusznych. Czasem tajny udział w pochówku brali księża sąsiednich parafii: giedrojskiej, dubinskiej, mejszagolskiej, korwienskiej.

Takim też cmentarzem był cmentarz w Burkile. W późniejszym czasie, gdy do Podbrzezia powrócił katolicyzm, cmentarz w Burkile na znaczeniu podupadł. Z czasem już nawet przestano chować tam ludzi, cmentarz zarósł. Starsi mieszkańcy Burkiły wspominają jeszcze, że były tam 3 krzyże i zawsze chodzono na nabożeństwa majowe, czerwcowe i inne modlitwy.

Przed kilkoma laty teren został oczyszczony, a z inicjatywy mieszkańców wsi i starosty podbrzeskiego p. Henryka Gierulskiego w miejscu dawnego cmentarza stanął nowy drewniany krzyż.

30 czerwca 2013 r. proboszcz parafii podbrzeskiej ks. Marek Gładki w obecności licznie zgromadzonego ludu wiernych dokonał poświecenia tego krzyża. Przy krzyżu także odprawiono Nabożeństwo Czerwcowe w intencji tych, którzy mieszkają lub pochodzą z Burkiły, oraz Koronkę do Miłosierdzia Bożego w intencji zmarłych pochowanych na tym cmentarzu. Na uroczystość zebrało się liczne grono potomków z okolicznych wsi oraz z Wilna.

Katarzyna Szydłowska i zespół CASUS

W sierpniu 2011 roku w parafii pw. św. Józefa w Korwiu redemptoryści przeprowadzili rekolekcje dla dzieci i młodzieży. Po tych rekolekcjach młodzież wyraziła potrzebę wysławiania Boga na Mszy św. Początkowy skład zespołu był: wokalistka Katarzyna Szydłowska, dwie gitarzystki – Jolanta Pilecka i Beata Pečiulytė, oraz wokal pomocniczy – Witalij Kuzniecow. Później do zespołu dołączyła jeszcze jedna gitarzystka Karina Tumasz, śpiewający Daniel Ozarowicz, Marius Klimantavičius i Nerijus Viešūnas, oraz Eduard Michalkiewicz, który śpiewa i gra na bębnie. Co niedzielę zespół śpiewa na mszy św. w Korwiu o godz. 13.

Repertuar zespołu: piosenki, których uczestnicy nauczyli się właśnie na rekolekcjach, zaś nieco później repertuar był uzupełniony litewskimi piosenkami religijnymi oraz popularnymi piosenkami w językach polskim, litewskim i rosyjskim. Jednak absolutna większość repertuaru – piosenki religijne.

Zespół sporo koncertuje na świętach w Korwiu, Mejszagole i jej okolicach. W 2011 r. w swojej kategorii zespół zajął pierwsze miejsce na „Głosach niemenczyńskich”. Brał udział w przeglądzie zespołów kolędniczych w Rudominie, w Festiwalu Pieśni i Poezji Religijnej „Ciebie, Boże, Wysławiamy”. Często śpiewa na przedsięwzięciach, organizowanych przez Centrum Młodzieżowe Archidiecezji Wileńskiej (VAJC) – wieczory wspólnot, adoracje, msze św. Śpiewali również dla kardynała i biskupa. Wielkim zaszczytem członkowie zespołu liczą zaproszenie na festyn współczesnej piosenki religijnej SIELOS 2012 w Birżach.

Zespół łączy nie tylko muzyka, ale też wspólne spędzanie wolnego czasu – filmy, wyjazdy i imprezy.

Wideo:

1. Oddaję Tobie dziś
2. Ave Maryja Jasnogórska
3. Esantis
4. Godzien jesteś
5. Kolorowe Jarmarki
6. Takie tango
7. Krajka
8. Nie było miejsca dla Ciebie

Kopia obrazu Matki Bożej z Częstochowy w Wilnie

9 sierpnia dotarła do Wilna, do Ostrej Bramy. Tu została uroczyście powitana przez wiernych w kościele pw. św. Teresy, gdzie się modlono w pielgrzymkowej intencji w języku polskim, litewskim i rosyjskim.
W następnym dniu akcja modlitewna miała swą kontynuację w cerkwiach wileńskich: w Soborze Przeczystej Bogurodzicy oraz Cerkwi Świętego Ducha, w której aktywny udział wzięło duchowieństwo i wierni prawosławni. I był to – w odczuciu wielu wyznawców obu Kościołów chrześcijańskich – pomost łączący katolików i prawosławnych, wspólnie wznoszących modły do Matki Bożej, by swym wstawiennictwem u Stwórcy w Niebie pomogła ratować życie na ziemi.

obraz.jpg (160 KB)

Ksiądz Jan Charukiewicz (1923-1998)

Ksiądz Jan Charukiewicz urodził się 23 lipca 1923 r. w Starych Trokach. Wcześnie stracił ojca, toteż wychowaniem jego i trzech sióstr zajmował się dziadek, emerytowany kolejarz. Na wyborze powołania duchownego zaważył wpływ wspaniałych duszpasterzy z lat dzieciństwa i wczesnej młodości: ks. Henryka Hlebowicza oraz ks. prefekta Piotra Wasiczonka, o których ks. Jan zachował wdzięczną pamięć.

Pobierając dalsze nauki w gimnazjum im. Piotra Skargi w Wilnie młodzieniec przygotowywał się do seminarium duchownego, lecz wojna, lata sowieckiej i niemieckiej okupacji nie pozwoliły skończyć naukę. W 1944 r. powołano go do wojska, od którego uratowało zaświadczenie ówczesnego rektora seminarium duchownego ks. Jana Uszyłły o tym, że jest klerykiem. Dopiero w 1948 r., po zdaniu matury, Jan Charukiewicz wstąpił do duchownego seminarium w Kownie. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 września 1952 roku.

Krótko pracował w parafiach jaszuńskiej i sużańskiej, nim został mianowany do parafii Puszki na pograniczu litewsko-białoruskim, miejscowości między miasteczkiem Widze a Święcianami. Służył w niej Bogu i ludziom przez 6 lat poświęcając się także odnowieniu świątyni i wyposażeniu jej w niezbędne przedmioty kultu. 8 kwietnia 1959 r. przez władze kościelne został przeniesiony do Bujwidz, gdzie ze strony miejscowych władz doznał niemałych przykrości, m. in. za potajemne udzielanie ślubów. Napastliwa korespondencja w prasie wywołała odpowiednią reakcję ze strony władz: z parafii bujwidzkiej księdza wkrótce usunięto.
18 września 1961 roku ks. Jan został przydzielony do Dukszt Pijarskich, gdzie i pozostawał do końca życia.
W ostatnim dniu 1998 roku, odszedł po nagrodę do Pana.

Cmentarz Antokolski – Wojskowy

Najczęściej na tym cmentarzu byli chowani żołnierze – armii carskiej, Niemców, żołnierzy polskich, Armii Krajowej… Obecnie cmentarz jest panteonem Republiki Litewskiej: spoczywają na nim obrońcy niepodległości (zginęli pod wileńską wieżą telewizyjną 13 stycznia 1991 r.) oraz żołnierze straży granicznej (zamordowani 31 lipca 1991 r. w Miednikach).

W 2001 r. – w czasie wytyczania nowej ulicy w Miasteczku Północnym (dzielnica Wilna) – został odkryty masowy grób żołnierzy napoleońskich (ok. 3 tys.). Szczątki z miejsca odkrycia przeniesiono i pochowano na cmentarzu Antokolskim w 2003 r. – w pobliżu mauzoleum obrońców Litwy. Żołnierze ci w większości umarli z zimna i głodu w czasie mroźnej zimy w 1812 roku, kiedy armia Napoleona – po przegranej wojnie z Rosją – wycofywała się przez Wilno.

Na Cmentarzu Wojskowym mieści się m.in. kwatera i pomnik, upamiętniający żołnierzy sowieckich, którzy polegli w walkach z Niemcami w latach II wojny światowej.

Idąc główną aleją cmentarza, po lewej stronie znajdziemy obszerną kwaterę żołnierzy Wojska Polskiego. Liczy ona 1626 grobów legionistów i żołnierzy polskich poległych lub zmarłych od ran w latach 1919-1920 w walkach o Wilno i niepodległość Polski podczas wojny polsko-bolszewickiej.

W czasie swojej pielgrzymki na Litwę – we wrześniu 1993 r. – papież Jan Paweł II odwiedził znajdujące się na Cmentarzu Wojskowym mauzoleum obrońców niepodległości Litwy, tu się modlił i złożył kwiaty.

Z modlitwy Papieża Jana Pawła II na Cmentarzu Wojskowym:

„… modliliśmy się i pobłogosławiliśmy wszystkie groby katolickie i niekatolickie, chrześcijańskie, litewskie, polskie, rosyjskie, wszystkie. Abyśmy przed Bogiem, w tej wielkiej tajemnicy śmierci, wszyscy byli jednym, byli jego ludem, byli komunią Świętych. Niech światło komunii Świętych oświeca ziemskie życie dla nas wszystkich, którzy jeszcze żyjemy, nasze pielgrzymowanie, które prowadzi nas do królestwa Bożego.”

Europejska Fundacja Praw Człowieka

W lutym 2011 r. Instytut Monitorowania Praw Człowieka w Wilnie (HRMI) w swym Raporcie Alternatywnym na podstawie Czwartego i Piątego Raportu Okresowego Litwy, który powstał w oparciu o Międzynarodową Konwencję ws likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej (CERD) podkreślił, że „Litwa charakteryzuje się niskim poziomem wiedzy o prawach człowieka wśród decydentów, urzędników państwowych, sądownictwa, mediów i generalnie społeczeństwa. Państwo musi rozwinąć skuteczne ramy instytucjonalne i prawne w celu ochrony praw człowieka na Litwie.”

EFPCz, w podobnym raporcie z marca 2011 roku, podkreśliła, iż utożsamia się z argumentami i oświadczeniami zawartymi w Alternatywnym Raporcie, przedstawionym przez HRMI. W raporcie dotyczącym praw człowieka na Litwie autorstwa Biura Demokracji, Praw Człowieka i Pracy z dnia 8 kwietnia 2011 roku stwierdza się, że „​​dyskryminacja kobiet oraz mniejszości etnicznych i seksualnych wciąż istnieje”, oraz że „nietolerancja i społeczna dyskryminacja wobec mniejszości etnicznych i narodowych nie znika. Podkreśla się również, iż „antysemickie i rasistowskie komentarze w internecie pozostają powszechne“.

Litwa jest jedynym państwem, które ratyfikowało Konwencję Ramową o Ochronie Praw Mniejszości Narodowych, a następnie zniosło Ustawę o mniejszościach narodowych. Dlatego też od roku 2010 nie istnieje prawo chroniące tę wrażliwą grupę. W ciągu ostatnich dwóch lat przeciwko mniejszościom wszczęto wiele administracyjnych i prawnych postępowań. Wypowiedzi szerzące nienawiść, prześladowania, uprzedzenia, stereotypy oraz negatywny obraz grup mniejszościowych stały się niestety powszechne w litewskich mediach, łącznie z komentarzami czytelników. Znane są tylko nieliczne procesy sądowe dot. dyskryminacji na tle rasowym i etnicznym. Liczne ataki rasistowskie nie były odpowiednio zbadane, a przestępcy nie zostali pociągnięci do odpowiedzialności karnej.

Fundacja w Wilnie, broniąca praw człowieka i mniejszości narodowych.

Gmina Czarny Bór (Juodšilių seniūnija)

Osiedle Czarny Bór powstało podczas I wojny światowej jako stacja kolejowa zbudowana przez Niemców dla wywózki drewna. W 20 latach miejsce te upodobała wileńska inteligencja, wtedy tereny przybrały nazwę Czarny Bór (Juodšiliai). Dzięki pomocy państwa polskiego w 2000 roku szkoła polska została odnowiona (drugie piętro). Szkoła przybrała imię św. Urszuli Ledóchowskiej w 2003 roku. Przy Domu Kultury działa zespół „Borowianka”. W 1998 roku młodsza latorośl zespołu „Boróweczka” została laureatem przeglądu zespołów w Białymstoku.

Chrzest Litwy

Na mocy tej unii Wielki Książe Litewski Władysław Jagiełło miał się ożenić z młodą polską królową Jadwigą i ochrzcić Litwę. W 1387 r.  król Jagiełło zburzył pogańską świątynię, zgasił święty ogień oraz ponownie założył biskupstwo i zbudował katedrę.

Na początku ochrzczone zostało Wilno, a potem Jagiełło chrzcił bardziej popularne miejscowości. Nie ochrzczona została tylko Żmudź.

Ponieważ na Litwie nie było księży katolickich, Jagiełło przybył z tłumaczami, z tego powodu prawdy katolickie i poglądy nie zostały wyjaśnione do końca. Ludzie przychodzili na chrzest grupami. Każda grupa była chrzczona innym imieniem. Jako prezent na chrzest każdy nowoochrzczony otrzymywał lnianą koszulę. Ten prezent był jedną z najważniejszych przyczyn, dlaczego ludzie szli na chrzest.

Chrzest wykonany na szybko nie był bardzo owocny i niewiele się w państwie zmieniło, jednak Litwini otrzymali wsparcie Krzyżaków, co było najważniejsze dla władz litewskich.